کد مطلب:22669 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:30

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

آيا گناهي است كه در اين دنيا بخشيده نشود و عذاب آنرا در آخرت ببينيم؟

همه گناهان، در اين دنيا قابل اصلاح و جبران و در نتيجه بخشش و آمرزش الهي است. و اين در صورت توبه حقيقي و ندامت انسان گنهكار و در صدد اصلاح و جبران برآمدن وي خواهد بود. يعني اولاً حقيقتاً از عصيان و تمرّد فرمان الهي پشيمان شود و به درگاه او باز گردد و از خداوند طلب مغفرت و آمرزش كند و ثانياً اگر گناه او به حق الناس (حقوق مردم) مرتبط است به آنان مراجعه كند و حق آنان را ادا نمايد. در اين صورت خداوند او را مي بخشد اما اگر نتواند حق مردم را جبران كند، تسويه حساب با خلق خدا به روز رستاخيز كشيده خواهد شد. به همين جهت گناهاني كه در ارتباط با ظلم و تجاوز به حريم حقوق مردم است، خيلي خطرناك تر است. به هر حال، تا زماني كه انسان زنده است و مرگ او فرا نرسيده، هر گناهي را انسان مي تواند با توبه واقعي بشويد و خداوند او را خواهد بخشيد قرآن كريم مي فرمايد {A{/Bلا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اَللَّهِ إِنَّ اَللَّهَ يَغْفِرُ اَلذُّنُوبَ جَمِيعاً{w8-17w}{I39:53I}/}A}؛{M از رحمت خداوند مأيوس نشويد، خداوند تمام گناهان را مي آمرزدM}»، {V(سوره زمر، آيه 53)V}. اما آنگاه كه عمر انسان به پايان برسد و لحظه مرگ فرا رسيد و ملك الموت براي قبض روح حاضر شود، ديگر زمان توبه پايان يافته و ديگر هيچ گناهي بخشيده نمي شود، چرا كه در چنين لحظه اي همه قدرت الهي را مشاهده مي كنند در آن هنگام فرعون هم ديگر حقيقت را مشاهده مي كند اما آن هنگام توبه پذيرفته نيست و گناه آمرزيده نخواهد شد {A{/Bوَ لَيْسَتِ اَلتَّوْبَةُ لِلَّذِينَ يَعْمَلُونَ اَلسَّيِّئاتِ حَتَّي إِذا حَضَرَ أَحَدَهُمُ اَلْمَوْتُ قالَ إِنِّي تُبْتُ اَلْآنَ وَ لاَ اَلَّذِينَ يَمُوتُونَ وَ هُمْ كُفَّارٌ{w1-22w}{I4:18I}/}A}؛{M كساني كه به گناه اشتغال دارند تا آنگاه كه به يقين مرگ را مشاهده مي كنند و در آن لحظه مي گويد اكنون توبه كردم، توبه چنين كساني پذيرفته نيست همچنانكه توبه كساني كه به حال كفر بميرند قبول نمي شودM}»، {V(سوره نساء، آيه ي 18)V}. حاصل سخن: جميع گناهان، در صورت بازگشت و پشيماني واقعي و طلب مغفرت در دنيا، قابل بخشش و آمرزش است و هيچ گناهي، پس از فرا رسيدن لحظه ي مرگ قابل تدارك و جبران نيست و حساب به عالم پس از مرگ كشيده مي شود. تذكر يك نكته: باز نمودن باب توبه، براي جلوگيري از خطر يأس و نااميدي و گشودن در اميد به سوي بنده گنهكار است كه از كرده خود پشيمان گشته است. اين امر نبايد سبب گمراهي شود و كسي امروز مرتكب گناه شود به اميد آنكه فردا توبه خواهم كرد چون توبه صرف لقلقه زبان نيست، توبه ندامت و پشيماني واقعي است و كسي كه با چنين انديشه اي گناه مي كند اولاً خداوند را به استهزا گرفته است و چه بسا همين سبب مي شود كه هيچ گاه حال ندامت و توبه واقعي و حقيقي در او پيدا نشود و ثانياً خود اين گناهان سبب شود كم كم پايه هاي ايمان و باور او ضعيف شود به گونه اي كه منكر بسياري از عقايد اصولي شود و اصلاً به طرف توبه نيايد و ثالثاً چه بسا مرگ او به صورت ناگهاني (تصادف، غرق شدن، زلزله و...) فرا رسد و هرگز موفق به توبه نشود. و اما فكر گناه: بر اساس آنچه در منابع ديني آمده است، صرف فكر گناه تا به مرحله ي عمل نرسيده است به لطف خداوند براي انسان گناه محسوب نمي شود و به سبب آن عقاب نمي گردد. هر چند فكر گناه و تصميم بر گناه، اثرات روحي در انسان مي گذارد و موجب سقوط معنوي و روحي انسان مي شود. لكن در صورتي كه انسان پشيمان شود، جلوي همين اثرات سوء معنوي نيز، گرفته مي شود.